FSFE
/
fsfe-website

<?xml version="1.0" encoding="UTF-8" ?>
<html>  <head>    <title>      FSFE - World Summit on the Information Society (WSIS) -       Vechten tegen intellectuele armoede.    </title>      </head>
  <body>
    <h1>Vechten tegen intellectuele armoede</h1>    <h2>      (Wie bezit en controleert de geïnformatiseerde samenlevingen?)    </h2>        <div align="right">      <a href="/about/greve/">Georg C.F. Greve</a> - Hamburg,       3 &amp; 4 november 2003      <br/>      <p>        Deze tekst is een vertaling van de originele Engelse versie.      </p>    </div>
    <p>      De WSIS, de World Summit on the Information Society, zou een basis      moeten leggen voor wat door sommigen de informatiemaatschappij      wordt genoemd, anderen gebruiken liever de term       kennismaatschappij.    </p>
    <p>      Discussies over een geïnformatiseerde of kennismaatschappij       zouden ook in vraag moeten stellen wie eigenaar is van de       informatie en de kennis, wie controle heeft over de media waarop      deze gegevens verwerkt, vervoerd en opgeslagen worden, en wie er       bepaalt welke 'talen' er voor deze media gebruikt zullen worden.      <!--  Yet all these issues are addressed ineffectively (Open 
      Standards), inconsistently (Free Software) or not at all.                                                                  -->    </p>
    <p>      De vragen die de meeste gouvernementele delegaties liever niet       behandelen gaan over zogenoemde "intellectuele eigendomsrechten",      een term die een heel brede lading dekt, gaande van patenten,       auteurs- en handelsrechten tot businessmodellen, geografische      bepalingen en nog veel andere zaken die bepaalde mensen daaronder      willen plaatsen.    </p>
    <p>      Al deze uiteenlopende onderdelen, die ook juridisch weinig met       elkaar te maken hebben, hebben sterk uiteenlopende effecten op de      economie, de politiek en de samenleving. Al deze zaken samenvoegen      bemoeilijkt het voeren van een duidelijk omschreven      wetenschappelijke discussie en introduceert ook de stelling dat       kennis eigendom is. Wat het juist betekent dat de gedachten       onderworpen worden aan bezit is volgens sceptische geesten zeer      onduidelijk.</p>
    <p>      Ondanks de grote verschillen hebben deze zaken ook één       overeenkomst.    </p>
    <p>      Al deze zaken zijn geïntroduceerd voor het creëren en onderhouden      van beperkende monopolies op de intellectuele creativiteit. Hierna      zal ik in dit document de "intellectuele eigendomsrechten"  dan       ook benoemen naar wat ze in werkelijkheid zijn en doen, namelijk:      "beperkende intellectuele monopolies" (BIM's).</p>

    <h3>Wie controleert wat ons allen verbindt?</h3>
    <p>      Al vanaf de eerste rotstekeningen en muziekinstrumenten werden       onze cultuur, vriendschap en samenleving gebouwd op creativiteit      en het delen van kennis en ideeën. Het zijn tenslotte de       creativiteit, het delen van kennis en om het even wat ons nog kan      inspireren die ons mensen maken wat we zijn.    </p>
    <p>      In 397 n.C. schreef Sint Augustinus hierover het volgende: "Omnis      enim res, quae dando non deficit, dum habetur et non datur, nondum      habetur, quomodo habenda est." ("Als iets niet vermindert door het      te delen met anderen, dan is het verkeerd om het als exclusief       bezit te behandelen, en het niet te delen.")    </p>
    <p>      Toen Gutenberg in 1476 de drukkunst uitvond, ruim een millennium      na het verschijnen van Sint Augustinus' geschriften, werd de       inspanning die nodig was om kennis te delen vele malen kleiner,       maar de nieuwe kanalen langs waar kennis ons nu bereikte, vroegen      grote financiële investeringen van de personen die de kennis nu       tot bij ons brachten. Om hen te beschermen, hebben we het       beperkend intellectueel monopolie van het auteursrecht       uitgevonden.    </p>
    <p>      Vandaag, vijfhonderd jaar later, hebben de digitalisering, met een      opgemerkte rol voor het internet, het verspreiden van kennis       mogelijk gemaakt tegen de snelheid van het licht, bijna zonder      kosten en met een beperkte investeringen van de uitgever. Elke      persoon die een computer bezit, heeft een perfecte       (re-)productiemachine en heeft de nodige middelen om iets te      publiceren.</p>
    <p>      We hebben onze kennis steeds verder uitgebreid door te bouwen op       wat personen rond ons of voor ons hadden geleerd. Niemand staat er      alleen voor, en we staan allemaal op de schouders van reuzen. Het      grote reservoir waaruit we putten voor de culturele ontwikkeling       van de mensheid, en datgene wat ons bindt als samenleving staat       bekend als het publieke kennisdomein.    </p>
    <p>      Deze bron raakt nu uitgedroogd door privatisering en een       uitbreiding van de beperkende intellectuele monopolies, zoals       patenten, auteursrechten en handelsrechten. Men heeft van      kennis koopwaar gemaakt, dat men van onze intellectueel creatieven      probeert aan te kopen tegen de laagste prijs, om later verder te       verkopen aan personen die op deze deze ideeën willen verder       bouwen, tegen een zo hoog mogelijke prijs.    </p>
    <p>      Deze systemen die zijn uitgevonden om onze samenleving  vooruit te      helpen, bemoeilijken tegenwoordig vaak juist de vooruitgang van       onze maatschappij. Volgens de woorden van de Zuid-Afrikaanse       Louise Szente: "Wee het leven van de hedendaagse student uit het      "Zwartste Afrika", want wij worden nog steeds opgehouden in het       slavenkwartier van de wereld. Harde woorden? Mijn vrienden,       probeer dan maar eens te leven in een samenleving waar wetten,       zoals de verschillende wetgevingen wereldwijd rond intellectuele      eigendom, je vooruitgang in het leven sterk bemoeilijken."    </p>
    <p>      Beperkende intellectuele monopolies, waaronder de auteursrechten      het best bekend zijn, zijn sterke wapens die met grote      omzichtigheid gebruikt moeten worden. Ze werden ontworpen voor      een ander tijdperk, met andere behoeften en problemen die      aangepakt moesten worden. Voor de informatiemaatschappijen van      vandaag zal naar een nieuw evenwicht gezocht moeten worden.    </p>
    <p>      De simplistische opmerking dat meer monopolies altijd leiden naar      meer creativiteit, zoals in de volgende quote :"De bescherming van      intellectuele eigendommen is essentieel voor het stimuleren van      innovatie en creativiteit in de informatiemaatschappij"(38, 24      oktober 2003, Non-Paper door Dhr. Samassekou), staan haaks op onze      ervaringen van de laatste millennia, toen menselijke creativiteit      bestond zonder de aanwezigheid van deze monopolies.    </p>
    <p>      Daarom heeft de werkgroep Patenten, Auteursrechten en      Handelsrechten als onderdeel van de World Summit on the       Information Society (WSIS)hard gewerkt aan een meer neutrale      stelling zoals: "Zoeken naar een evenwicht tussen beperkende      monopolies aan de ene kant en het gebruiken en delen van kennis      aan de de andere kant is essentieel voor de       informatiemaatschappij."    </p>
    <p>      Maar in de plaats daarvan vinden we het volgende in de      princiepsverklaring: "Dit evenwicht wordt verzekerd door de      bescherming en flexibiliteit in de bestaande overeenkomsten over      intellectuele eigendommen en moeten dan ook bewaard blijven."(38,      24 oktober 2003, Non-Paper door Dhr. Samassekou). Een verklaring       die stelt dat de huidige situatie met het toe-eigenen van inheemse      kennis, een grote digitale kloof en de culturele verarming een       eerlijke en evenwichtige situatie is.    </p>
    <p>      De centrale vraag voor PCT en andere LIMs: Wie bezit de      informatiemaatschappijen en het intellectuele reservoir waarvan      ze allen afhankelijk zijn?    </p>

    <h3>Wie controleert onze culturele technieken?</h3>
    <p>      Software en open standaarden zijn een ander thema waar de       werkgroep PCT zich over gebogen heeft. Toegang tot software      bepaalt onze kansen voor opleiding, communicatie en werk. Net      zoals landbouwen de culturele techniek was van de sedentaire      samenlevingen, wordt software de culturele techniek van de      informatiemaatschappijen.    </p>
    <p>      We kunnen het ons niet permitteren dat minderheden controle      krijgen over onze culturele technieken. Daarom heeft de werkgroep      PCT hard gepusht voor Vrije Software, die aan iedereen de vrijheid      geeft de software te gebruiken, te bestuderen, aan te passen en te      kopiëren. Iedereen die kan deelnemen, leren en delen met de      anderen is een actief lid van de informatiemaatschappij.    </p>
    <p>      De meest problematische opmerkingen die we daarover kregen spraken      over "technische neutraliteit" en "vrijheid om te kiezen". Twee      principes waar we volledig kunnen achterstaan, maar die in dit       geval heel dubieus gebruikt worden. Men wil beweren dat de      keuze tussen propriëtaire en Vrije Software een technische keuze      is. En men wil ook beweren dat de keuze voor Vrije Software leidt      naar een oneerlijke exclusiviteit.    </p>
    <p>      Het is waar, Vrije Software werkt niet goed voor personen die      controle willen hebben over anderen, met als doel om deze controle      te misbruiken om hun eigen economische, sociale of politieke macht      te vergroten. Vrije Software verbiedt de monopolisering van de      controle op essentiële culturele technieken van de       informatiemaatschappij.</p>
    <p>      Met een sterke verklaring voor Vrije Software zouden we een grote      stap zetten naar een evenwichtige, niet discriminerende,       inclusieve en eerlijke informatiemaatschappij die voor iedereen       toegankelijk is.    </p>

    <h3>Wie controleert onze talen?</h3>
    <p>      Als men communiceert met anderen is het heel belangrijk dat men      dezelfde taal spreekt. De talen in de informatiemaatschappijen      zijn de standaarden die we gebruiken voor opslag en transport van      de gegevens. Als men kiest voor propriëtaire standaarden, kiest      men ervoor om de controle over de taal die we gebruiken over te       laten aan één producent, personen die niet kunnen samenwerken met      deze verkoper blijven doofstom achter.    </p>
    <p>      Ook als men wil veranderen van softwareproducent of soms zelfs na      een upgrade bij eenzelfde verkoper -- vaak uitgevoerd na langdurig      aandringen van die verkoper -- blijft men vaak doofstom achter als      men wil communiceren met zijn eigen verleden: het lukt vaak niet      om nog langer je eigen oude bestanden, die je geschreven hebt met      andere of oudere versies, te lezen.    </p>
    <p>      Open standaarden zijn de enige oplossing voor deze problemen. Zij      maken de taal van de informatiemaatschappijen transparant en voor      iedereen toegankelijk. Voor deze redenen wordt het belang van      standaarden door alle deelnemers aan WSIS erkend. bv:       "Standaardisatie is één van de essentiële bouwstenen van de      informatiemaatschappij."(38, 24 oktober 2003, Non-Paper door Dhr.       Samassekou)    </p>
    <p>      Spijtig genoeg staat momenteel geen enkele aanbeveling in de WSIS      documenten die een open standaard kunnen verzekeren, aangezien een      standaard pas open kan zijn als je volledig vrij bent om hem te      implementeren en als de specificaties publiek bekend zijn.    </p>
    <p>      Daarom is de werkgroep PCT hard blijven pushen om zo'n soort      formulering in de teksten te krijgen. Ze wilden er zeker van zijn      dat de talen van de informatiemaatschappijen voor iedereen      toegankelijk zullen zijn.    </p>
    <div align="right">      geschreven voor de WSIS samenvatting van de Boell Stichting,       Duitsland    </div>
  </body>
  <timestamp>$Date$ $Author$</timestamp></html><!--
Local Variables: ***mode: xml ***End: ***-->